Aube

… is ons tweede dochtertje, geboren op 30 november 2009.
Ze is nu net een maand op deze wereld, en ons meisje is blijkbaar blij hier te zijn want ze slaapt en drinkt, kirt en spartelt dat het een lieve lust is.

Zoals al eerder verteld is ze geboren via keizersnede. Mijn gynaecoloog hier raadde me dat onmiddellijk aan omdat Lou uiteindelijk met een spoedkeizersnede is geboren, en volgens zijn ervaring zou het me dit keer net zo vergaan. We hebben lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch maar die keizersnede ‘geboekt’. En gelukkig maar, zo bleek bij de opname… ons Lou lag wat verkeerd, maar dat was nog niets met hoe Aube gepositioneerd was. Ook weer in sterrekijker, en dan nog eens dwars ook. De eerste vroedvrouw die routineus eens aan mijn buik voelde, keek plots wat aandachtiger, voelde nog eens en nog eens, fronste haar wenkbrauwen en riep er een andere vroedvrouw bij. En dan nog een, en dan de arts… t Was blijkbaar vrij spectaculair. Nu, voor die keizersnede maakte dat allemaal niets uit, dus alles kon verder gaan volgens plan: rond 2u30 was ik aan de beurt (want ja, het is bandwerk). Een beetje voor op het schema werden we naar de operatiezaal gebracht en om 14u51 was Aube geboren!!

Oma Dworp was gelukkig al een kleine week eerder aangekomen om ons te helpen met de opvang van Lou tijdens de week dat ik in het ziekenhuis lag en ook later, om de overgang van een peuter naar een peuter en een baby wat vlot te laten verlopen. Wat een moedige oma: helemaal alleen naar de andere kant van de wereld vliegen om haar dochter bij te staan. Een mooier cadeau heb ik van mijn leven niet gehad!!

Om nog even op die keizersnede terug te komen: een mens zou het nog bijna plezant gaan vinden: het comfort van de mama is hier namelijk het ultieme criterium met als gevolg dat het toedienen van pijnstillers hier net iets royaler gebeurt dan bij ons… Mij hoorde je niet klagen hoor, ik heb de hele week in het ziekenhuis zo goed als niets gevoeld en was bij momenten behoorlijk giechelachtig…ook mijn ogen stonden wat paraplu naar het schijnt 🙂
En dan was ik nog de ster van de afdeling omdat ik nooit iets bijvroeg en soms iets opzij liet liggen. “You can have some more doll; your records say it has been a while since you got some pain relief” terwijl ik nog op mijn kop stond van de vorige dosis. Ik vraag me echt af wat de gemiddelde Aussie madam hier achterover slaat!

[nggallery id=30]

Veel tijd om aan elkaar te wennen hebben oma en Lou niet nodig gehad: Skype is wel tof, maar t is duidelijk veel leuker om een echte speelkameraad, trooster, boekjeslezer en zo veel meer bij de hand te hebben!!! In de voormiddag trokken ze erop uit naar het park, de speeltuin, de kinderboerderij enz. en in de namiddag kwamen ze op bezoek in het ziekenhuis. “Oma is Lou’s vriendje”

[nggallery id=33]

Eens terug thuis zijn we veel gaan wandelen, kwestie van een beetje buiten te komen en oma toch iets van de omgeving te laten zien.
Zo zijn we naar het historische Rippon Lea geweest, een 18e eeuws herenhuis met prachtige tuin en naar de Botanical Garden, letterlijk en figuurlijk de evergreen in ons repertoire. Wat minder groen was onze uitstap naar de Yarra Valley en het gebied rond Kinglake, waar de bosbranden vorig jaar alles in de as hebben gelegd. Indrukwekkend.
Een andere dag zijn we naar de Dandenong Ranges getrokken: een prachtig stuk regenwoud met als hoogtepunt een ongelofelijk vergezicht op Melbourne en de baai. En tot slot nog twee dagen naar Phillip Island. Mama is verzot op pinguins, dus een uitstap naar de Pinguin Parade op Phillip Island kon niet ontbreken! In de namiddag zalig zwemmen en de volgende dag naar The Nobbies, een prachtig stukje op het zuidelijke punt van het eiland.

[nggallery id=34]

En zo gingen de weken veeeeel te vlug voorbij. Voor we het wisten was het kerstavond met ons eigen kinneke Jezus :)… Champieter, veel cadeautjes, lekker eten – al zeg ik het zelf 🙂 en goed gezelschap. Wat wil een mens nog meer?
De zon! Want de volgende dag, op Kerstdag, hebben we Kerst op z’n Aussies gevierd: met een bbq dus.

En om af te sluiten, nog een serieke met fotookes van diegene om wie het hier eigenlijk allemaal draait: ons Aube. Hadden we al vermeld dat ze heel graag slaapt?