Het ene went wat sneller dan het andere

Voila, we zitten hier nu net geteld twee jaar. Tijd om even een beschouwende bijdrage te leveren ipv steeds en overlading aan foto’s. De vraag van de dag is dan ook “Waar wennen jullie na twee jaar Australië nog steeds niet aan?” Daar gaan we.

– Links rijden is geen enkel probleem. Zelfs de straat oversteken begint bijna spontaan te gaan, eerst rechts kijken en dan links. Maar nu wordt het moeilijk: instappen in de auto! In Belgie was dat links vooraan, de andere kant van de kant waar er gereden wordt, rechts dus. Aangezien er hier niet rechts, maar links gereden wordt trekken we de lijn gewoon door: er wordt niet rechts, maar aan de andere kant, links gereden en omdat we in Belgie rechts rijden en dus links zitten, rijden we hier in Australië links en zitten we dus ….euh.
Je kan dan wel zeggen, kijk gewoon naar uw stuur, maar dat stuur is natuurlijk niet altijd zichtbaar. Het gebeurt regelmatig dat je geparkeerd staat en vanop een 100 meter afstand al duidelijk aanstalte moet maken om naar de linker of de rechter voorkant van uw wagen te lopen. Dus het traject wordt resoluut ingezet en een beetje later sta je daar dan.. voor een deur zonder stuur erachter. Hmmm vlug eens rondkijken of niemand het gezien heeft en indien er ergens toch iemand te bespeuren valt, ne keer tegen de banden sjotten en doen alsof je gewoon de banden wou checken.
Echt genant wordt het pas als een collega een lift naar huis aanbiedt en nadat je al babbelend naar zijn auto bent gestapt rest hem niet anders dan uit beleefdheid te vragen : “Euh… wilt gij misschien rijden?”.
Bon, na veel vijven en zessen ben je dus geinstalleerd (en ik zwijg nog van baby stoeltjes en andere extra moeilijkheden) en dan moet je je gordel aandoen. No problemo.. gewoon de kant van de deur die het dichtste bij u is. Voila. Dan effe in achteruit om uit de parking te gaan. Dus kijken we in de spiegel die links, rechts .. ah nee in het midden bovenaan staat om dan uiteindelijk toch gewoon zonder spiegel uw rechterarm over de linkerstoel.. nee uw linkerarm over de rechter .. ah nee das waar diene spiegel stond … dus uw rechterarm … nee nee .. toch uw linkerarm over de linkerstoel en over de rechter schouder in de rechterspiegel … aargh.

– Australië is een fantastisch land om te wonen en te leven. Het weer, de omgeving, de economie en zeker de mensen dragen daar zeker toe bij. Maar dat is het nu ook juist, de mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam en vooral heel positief ingesteld; ze wonen tenslotte in een fantastisch land, waar alles ook fantastisch is, om maar te zwijgen van het eten, dat gewoon uitstekend en bijzonder divers is. De natuur is hier ook prachtig en je kan er adembenemende wandelingen maken en op de mooiste stranden terecht komen. En dan hebben we het nog niet gehad over de sportinfrastructuur en vooral ook de sportprestaties van de Australiërs: de absolute wereldtop!
Regelmatig trappen we dus nog in de val en rijden we soms een paar uur naar een fantastisch dorpje of monument om er dan uiteindelijk een historisch monument ter ere van de in 1962 overleden burgervader van het dorpje in kwestie de vinden. Moraal van het verhaal : volg als Europeaan in Australië nooit of te nimmer een pijltje “historical site”.
Onlangs deed een collega van mij een zakje chips open : “Hmmm .. these are just beeeeaaaauuuutiful”. Gewoon stomme onnozele chips met zout!!

– Tafelmanieren!!! Eten dient om de honger te stillen zodat je daarna zo snel mogelijk kan gaan sporten of gaan wandelen. Dat ze uw bord wegnemen nog voor dat je mes en vork er kan inleggen, daar valt nog mee te leven, maar vervolgens kijken ze u soms letterlijk buiten of wordt de rekening al snel gebracht, zelfs als je er niet om gevraagd hebt.
Na afloop van een project met mijn werk, werden we zo onlangs uitgenodigd om te gaan eten met de hele bende: alle projectleden van bij mij op het werk en ook een hele hoop van onze klant dus. Toegegeven, het eten liet wel heel lang op zich wachten en kwam au fur et a mesure, maar ik vond het toch nog wel een beetje grof om het al af te bollen terwijl andere projectleden (klanten van ons inclusief) nog zitten te wachten op hun eten. Hier niet .. no problemo ..see ya tomorrow!