The West is the best

Sommige zaken wennen al wat beter dan ander hier in Australie. Een ding waar ik maar niet aan gewoon geraak zijn die afstanden hier. We hadden namelijk besloten om in mei 3 weken op vakantie te gaan naar West-australie. Aangezien we toch al een camper hebben dacht ik, effe doorrijden en op een nachtje of twee staan in Perth, de hoofdstad van Western Australia. Het heeft Linde bloed, zweet en tenslotte gewoon harde cijfers gekost om mij te overtuigen om van Melbourne naar Perth te vliegen… achteraf bekeken misschien geen onwijze beslissing.

Op kaart lijkt dit toch wel te doen: we hadden tenslotte drie weken, een week op, een week ter plaatse rondbollen en een week terug.

Toen kwamen de harde cijfers … 7500 km… Ah .. en hoeveel kost een vlucht juist? Dit is dan uiteindelijk de tour die we gedaan hebben

en eigenlijk hebben we met momenten toch goed mogen doorrijden om rond te geraken op onze drie weken.

De eerste dagen hadden we in Perth in hotel genomen om de stad wat te zien. Perth is een rustige en vooral heel aangename stad. Lou vond het in ieder geval heel plezant, al die stadsexploratie

‘s middag snel wat Sushi bestellen voor papa, totdat Lou ook eens wou proeven … weg was de sushi.

Hier een mooi zicht over Perth met op de voorgrond een kersverse toekomstige moeder.

Perth ligt een paar kilometer van de zee. Vlakbij Perth en aan de zee ligt het havenstadje Freemantle. Van Freemantle moeten we zeggen dat het een van de aangenaamste stadjes is die we hier in Australie hebben aangedaan. Het heeft een ietwat Europese touch en het leeft er echt, een leuk marktje, veel straattheater,… en romantisch alom zoals in deze prachtige foto’s te zien is. 

 Een beetje buiten Perth hebben we de boot genomen naar Rottnest Island. Dit eiland dankt zijn naam aan de vreemde diertjes die er rondlopen en wel iets hebben van grote ronde ratten. Bij het ontdekken werd het eiland naar deze ratten genoemd, maar ondertussen hebben de beestje hun eigen naam verdiend en worden ze quokka’s genoemd. Aangezien de beestjes iets ronder en groter zijn de gewone ratten komen ze qua morfologie wel ongeveer overeen met een voetbal. Dit heeft ondertussen dan ook geleid tot de nationale sport van Rottnest Island: quokka soccer!

Het gezin Kirsch heeft uit dierenliefde echter een fietstocht rond het eiland verkozen boven een partijtje quokka soccer.

De volgende dag zijn we in zuidelijke richting langs de kust doorgereden naar Margaret River. Onderweg even stoppen om te picknicken en de volgende dag hadden mama en kleine tijd en plezier genoeg om op het strand te spelen want papa was gaan surfen. Lou had er ondertussen ook al een nieuwe vriend bij: Henry the Octopus, een paarse octupus die kan zingen en deel uitmaakt van the Wiggles! Lou had die ergens op een camping van de mama van een ander kindje gekregen. Heel lief vonden wij dat, maar nadat Henry zijn driehonderdste bisnummer had gespeeld begrepen we stilaan waarom die mama van Henry vanaf wou.

In Margaret River waren we ongeveer in het meest Zuidwestelijke punt van Australië en konden we dus niet anders dan Oostelijk trekken. Dit bracht ons door een zeer boomrijk gedeelte van Australië met echt hele mooie bossen en hele grote bomen… dat was nogal iets hoor. En op de koop toe was het mogelijk om in Pemberton een van de grootste van die grote bomen te bezoeken. Ale, wij daar naartoe. Wat was nu de point, ge kon die 60 meter hoge boom ook beklimmen dmv 153 metalen ringen die erin zitten. Officieel werd deze boom als uitkijkpost gebruikt en aangezien wij nu niet echt op uitkijk stonden hebben het beklimmen van de boom er maar bij gelaten. Niet dat we niet durfden he…

De volgende week zijn we in oostelijke richting lang de kust gereden om er hele mooie en vooral afgelegen stranden te vinden, waar je soms echt het gevoel hebt dat je de eerste mens bent die op dat strand komt. Vooral de stadjes Albany en Esperance waren echt super. In Esperance hebben we een boot genomen om naar de zeehondjes te gaan kijken en zijn we op het 1 na witste strand van Australië geweest. Volgens onze gids had wetenschappelijk onderzoek namelijk uitgewezen dat het strand van Cape Le Grand het tweede witste strand van Australië is.

Omdat we terug naar Melbourne vlogen vanuit Perth moesten we natuurlijk nog terug naar Perth geraken. Dit traject hebben we over het binnenland gedaan. We waren er wat bang van omdat het toch hele grote en saaie afstanden zijn, maar hier hadden we toch echt het gevoel in the outback te zijn. We zijn er door volledig afgelegen mijnstadjes en zelfs totale spookstadjes gereden, maar daarover in de volgende post meer.