Great Ocean Road

Het is alweer veel te lang geleden.  Maar kijk, het is buiten aan het regenen, koud grijs druilerig weer.  Een beetje Belgisch weer eigenlijk 🙂 .  Ideaal dus om binnen met een koffieke en koekske wat te bloggen!

 Het weekend van de 3e november hadden we verlengd weekend.  Niet omwille van Allerheiligen, neen neen.  Omwille van de Melbourne Cup!!  De laatste maand wordt hier over niets anders gesproken dan de Cup!  En alle etalages hangen vol met feestkledij.  En dan bedoel ik FEESTkledij he: lange jurken, diep uitgesneden décolletées, hele hoge hakken, piepkleine handtasjes, en natuurlijk: de hoeden.   En wie echt geen hoed wil dragen, draagt dan op z’n minst een hairpiece.  Met een kapsel dat erbij past natuurlijk.  Bij de hoeden wordt (dit jaar toch) het haar lang en glamoureus gekruld gedragen, een hairpiece geeft wat meer vrijheid, maar toch liefst een lage chignon (dat stond toch in de boekskes).  Om maar te zeggen dat er niet mee gelachen wordt!

Nu, aangezien het voor ons ook lang weekend was, en wij nu niet zo extreem in paardenkoersen geïnteresseerd zijn, zijn wij erop uitgetrokken.  Auto met kinderzitje gehuurd en hop, vier dagen het wijdse Australië in, meer bepaald: The Great Ocean Road.  Ons Louke was er in alle geval klaar voor!

Wij ook!  Met een baby is dat toch net iets anders en vooral véél meer inpakken dan wat we gewoon zijn…

En dus vanuit Melbourne, langs Geelong, de meest dichtbije grote stad, naar de

Een route aangelegd om de (weinige) mannen, die van de 1e WO terugkwamen, opnieuw in de maatschappij te integreren.  Ze kregen de job die weg aan te leggen, en werden er zeer goed voor betaald.  Om na een paar jaar opnieuw verder te kunnen… De weg is dan ook een soort monument geworden, aangelegd door soldaten, in herinnering aan zij die gesneuveld zijn.  Hier en daar vind je dan ook ‘historical viewpoints’. 
Waar wij de eerste maal we er een voorbijreden razend geïnteresseerd voor stopten natuurlijk, om dan te merken dat het om een nauwelijks zichtbaar graf gaat van een soldaat die tijdens het aanleggen van de weg gestorven is…  ‘Geschiedenis’ en vooral ‘monument’ heeft hier toch een ietwat andere betekenis dan wat wij gewoon zijn…

We rijden en rijden, horen op de radio over wat overstromingen hier en daar, maar we hadden toch niet verwacht dat we er zelf door zouden komen vast te zitten.  De weg die we moeten volgen om aan de kust te geraken, is overstroomd!  We overwegen nog heel even om er gewoon door te rijden, maar dan zien we iets verderop een auto staan.  We stappen uit om een praatje te maken, eens te horen wat er aan de hand is.  En ja, zij zijn erdoor gereden, om nu met een natte en niet meer werkende motor te zitten.  Auto in panne!  We zijn een half uurtje bij hen gebleven, omdat het aanvankelijk niet zeker was of er wel snel pechverhelping zou kunnen komen.  Zo konden we hen indien nodig naar het dichtstbijzijnde dorp brengen.  Het was er eigenlijk wel leuk; een spelletje ‘doet iet het of doet ie het niet’.   Om het kwartier passeerde wel een auto of jeep, de jeeps gingen er meestal gewoon door – alhoewel er toch ook een behoorlijk aantal strandjanetten met hun jeep niet door durfden.  Zo ziet ge direct wie de ‘echte’ zijn… :). 
Eén madammeke bolde er met haar peugeotke 306 gewoon door, maar die had waarschijnlijk geen seconde nagedacht over hoe diep het water mogelijk werd, en wat de gevolgen voor haar autooke zouden kunnen zijn… 
In alle geval, alle gewone wagens maakten rechtsomkeer.   We hebben de auto van de pechvogels dan nog wat verder geduwd, omdat het water toch wel vrij snel steeg, en het zeker nog even zou duren voor de plaatselijke Touring zou komen.  Na Loukes fleske dan maar afscheid genomen, en via een andere weg verder, naar de kust.

En voila: zo ziet die er uit in Bell’s Beach:

Het eerste deel (vertrekkende vanuit Melbourne) van de Great Ocean Road is helemaal op surfen gericht.  In elk klein dorpje dat we passeren staat surfen en het bijhorende toerisme centraal.  Veel surfwinkels, restaurantjes, soevenirshops…  In de zomer ongetwijfeld heel levendig, maar door het slechte weer ziet het er allemaal een beetje verlaten uit. 

Omdat het eerste deel van de route ons wat teleurstelt, besluiten we een stuk via het binnenland te doen.  Gelukkig maar, want dat is in al zijn eenvoud, echt heel mooi.  Pastorale landschappen, zo ver je kijken kan…

… en dan die bomen!  Tom vindt het een beetje onnozel, maar ik zet ze er toch op: ze zijn hier zoooo indrukwekkend!!! En ik heb er nieuwe hobby bij: bomen fotograferen.  (alsof het nog niet erg genoeg was, zegt er hier een al mopperend :))

Het weer wordt echter slechter en slechter, en tegen de vroege avond valt de regen met bakken uit de hemel.  Na lang twijfelen besluiten we uiteindelijk terug te keren naar Melbourne.  Het is tenslotte maar drie uurtjes rijden…(en dan beseft een mens dat dat van Bxl naar Parijs is.)    Als het weer zo slecht blijft, zijn we beter af in ons huisje en kunnen we wat in Melbourne rondlopen, betert het, dan keren we gewoon terug.