Eindelijk hebben we wat tijd, en dus kunnen we ons eens ongebreideld aan de blog wijden. Ziehier een (toch ietwat summier) verslag van de voorbije tien dagen.
dinsdag 18/9
De dag voor ons vertrek, en een dag die ik nooit zal vergeten, maar niet in de positieve zin…
We komen s ochtends te weten dat ons visum nog niet in orde is. Elsa, onze immigration consultant, vraagt of wij via een ETA Australië binnenkomen. Een ETA??? Blijkt dat ze niet wist dat wij de volgende dag onze vlucht hadden, en vooral: dat ons visum, de 457 zoals dat heet (een werkvisum) nog niet klaar is. Wij hebben ons deel gedaan, alles opgestuurd wat nodig was. Cv’s, bewijs dat we effectief een koppel zijn zoals gemeenschappelijke bankrekening, foto’s van sociale gebeurtenissen waar we samen op staan, geboorteaktes, rontgenfoto’s van onze longen en bewijs dat Lou medisch in orde is. Maar blijkbaar is er een enorme vertraging tussen Sydney en Melbourne wat betreft het doorgeven van de medische gegevens. Ook die van ons dus. En wij dus één dag voor het vertrek, zonder geldig visum.
Bon, die ETA dan maar: een Electronic Travel Authority. Maar helemaal veilig is dat volgens Elsa toch niet, ze heeft al gehoord van mensen die teruggestuurd zijn omdat ze zowel een ETA hebben als bezig zijn met de 457 procedure. Een hele dag rondbellen naar ambassades, consulaten, immigration bureaus in zowel België als Nederland, levert geen eensluidend antwoord op. Volgens sommigen is het ok om zo het land binnen te gaan, en dan de 457 in Australie af te wachten, volgens anderen is dit niet ok, en lopen we serieus risico om zonder pardon teruggestuurd te worden. WAT GEDAAN???? Een hele dag en nacht de voors en tegens afwegen, piekeren, stressen…
Uiteindelijk besluiten we het er maar op te wagen. We passen ons retourticket aan. Ipv retour ergens mei 2008 wordt dat nu november 2007. Zo klopt dat tenminste al met ons ETA visum, want dat is maximaal drie maanden geldig. Ik ben echt berenerveus. Mocht Lou er nu niet geweest zijn, dan valt het risico nog mee. Maar nu, met een kind van zes weken oud… pfff
woensdag 19/9
We hebben gisteren besloten om ons vertrek niet uit te stellen, dus we gaan ervoor. Tom en Eric rijden nog naar Mechelen om de aangepaste tickets in het reisbureau op te halen, en de firmawagen af te leveren. Ik pak de laatste dingen in, ruim het huis in Dworp nog wat op en Nicole brengt mij en Lou naar de luchthaven. Ik ben nu echt uitgestressd. We zien wel wat er gebeurt…
Het wordt nog een verrassend afscheid: Ollie stond daar plots, en ook de familie Van der Stappen was van de partij. Een fleske champieter gekraakt op de goede afloop, Tom was natuurlijk de contactgegevens van zijn werkgever en ons hotel voor de DERDE keer verloren, dus die moest nog een wireless gaan zoeken om alles weer te noteren, en op het laatste moment kwam mijn liefste zuske daar toch nog binnengestormd! Ik had me voorgenomen niet te wenen, maar …
…een uurtje en een paar traantjes later zitten we eindelijk op dat vliegtuig!!!!! Wat een ontlading.
Donderdag 20/9
De vlucht verloopt echt super. Louke is een bijouke, en geeft nauwelijks een kik. Ze vindt haar hangmatje dik ok, en slaapt als een Roosje. Een stop in Londen, en 10 uur later bijtanken in Singapore. Daar moesten we uit het vliegtuig en met heel ons hebben en houden dan maar een koffieke genomen (zie foto) en Lou haar flesje gegeven.
Vrijdag 21/9
Weer 7 uur later : aankomst in Melbourne. Het laatste uur begonnen de zenuwen toch weer te spelen: het uur van de waarheid kwam eraan, erop of eronder. Of beter gezegd, binnen of buiten en aller retour. Tom trok nogal bleekskes weg bij het zien van het plakkaat dat ons verwelkomde: ‘Channel 7 is filming the immigration control today. Please inform if you don’t wish to be filmed.
Dat had het wel geweest: live teruggestuurd worden.
Maar met onze paspoorten in onze zweetpollekes zijn we de check gepasseerd. Ze stelden wel een paar vragen, maar dat leek puur routine. Blijkbaar zien we er toch wel behoorlijk betrouwbaar uit. Plots weergalmt ‘Ms Deheegher, please present yourself at desk 4’.
Bon, dan was het plots écht stressen. Is er dan toch een probleem???
Ja, er is wel degelijk een probleem, maar gelukkig niet dat wat we verwacht hadden. Blijkt dat een van de valiezen niet mee is gekomen met onze vlucht, en pas later zal toekomen. Oef. Als het dat maar is. (Het was Toms valies 🙂 )
Met de taxi naar het hotel. Zalig was dat. Eindelijk echt alle stress voorbij. We zijn Australië binnen!!!!!!!
Net 6u s’ ochtends, ons Lou vertoeft na haar minicrisis op de luchthaven (misschien daarom dat we zo snel doormochten J ) in dromenland,
de zon komt stilaan op, en een licht euforisch gevoel steekt de kop op. Een nieuwe lente, een nieuw geluid!!!!!
Vanuit de taxi krijgen we onze eerste indrukken van Melbourne:
Wat hoogbouw, linksrijders, en nummerplaten die heel veel goeds voorspellen!!!
We komen aan in ons hotel, en ook dat is een meevaller. Ons appartement is ronduit luxueus: mooie living, twee slaapkamers, twee luxueuze badkamers, flatscreen in slaapkamer en living, mooie keuken. We genieten er met volle teugen van, want die luxe blijft niet duren, weten we nu…de huizekes hier zijn net iets minder geëquipeerd. Allé, toch die die wij ons kunnen veroorloven.
Kom, een paar fotookes nu we toch bezig zijn:
Na ons wat geïnstalleerd te hebben, zijn we de stad ingetrokken. Kwestie van niet té lang te jetlaggen.En voila: onze eerste foto in Melbourne City Center: (Voor diegenen die het zich afvragen: Lou hangt aan Tom zijn buik, in de Babybjorn. Vindt ze trouwens zalig. Ze slaapt meer daarin dan in haar bedje – spijtig genoeg voor ons J)
En dus hebben we maar een beetje de toerist uitgehangen. Plezant zenne! Saint Tom:
En dit (foto hieronder) is het kruispunt voor Flinders Station, zowat het centrale punt van Melbourne. Dit kruispunt is het knooppunt van trein, tram en bus. Van hieruit geraak je in alle hoeken van de stad. Achter het station (het gele gebouw dus) stroomt de Yarra, die de stad in een Zuiddeel en een Noorddeel verdeelt. En zo is het ook echt voor de Melbournians: dag en nacht verschil tussen beide stadsdelen. Iemand vertelde ons dat er een feuilleton is waarin een personage moest verdwijnen, maar hem laten sterven was wat overdreven, dus : verhuizen naar de andere kant van de rivier. ‘As good as being dead’
Voor ons maakt dat allemaal niet zoveel uit. We vinden zowel Noord als Zuid echt de moeite.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.