de dagelijkse gang van zaken

We wonen hier intussen bijna anderhalve maand, en we geraken stilaan gesetteld.  Buiten een defige zetel hebben we alle meubilair en ook de meeste andere huishoudelijke toestanden hebben we nu gekocht.  Ik ben me zelfs te buiten gegaan aan een chinese jasmijn voor in den hof.  Verder zijn in orde: ons visum, en sinds deze week ook ons private health insurance.  Niet goedkoop!!!  Maar kom, voor een gerust hart wil een mens al eens betalen, en dat weten ze natuurlijk, die verzekeringsmannen.  Ik mag zelfs zwanger worden 🙂   (hahaha, ik hoor ze daar speculeren tot hier) .

 Tom gaat werken, en ik ben thuis bij Lou.  Met wat houdt die zich daar een ganse dag bezig: wel, als ik erover nadenk, ik zou het ook zo goed niet weten, maar het is een feit dat je heel snel went aan ‘trager leven’.  Voor je goed en wel ontbeten hebt is het 10u, Lou badje geven, fleske, pamperke, gaan wandelen in de namiddag, beetje wassen en plassen, eens de stad in trekken, boodschappen doen, uitstapjes voorbereiden, praktische zaken opzoeken en regelen (waar vind ik kine waar ik Lou kan meenemen, we willen een auto kopen: dewelke – surf surf surf, en last but not least: werk zoeken.)  De dagen gaan zo voorbij.  

Wat dat werk zoeken betreft: deze week ben ik te weten gekomen dat kinderopvang echt niet gelachen is.  Het is dus nog maar de vraag of ik kan gaan werken – wat ik hoop, want zo thuiszitten is tof voor efkes maar vooral niet te lang.  het probleem is dat er wel degelijk wachtlijsten van TWEE jaar zijn, en ik heb wat geïnformeerd voor een au pair of nanny, en dat is gewoonweg onbetaalbaar: 200 dollar per dag.  Die madammen verdienen goed hun brood, dat is zeker.  Nu, ze hebben er ook voor gestudeerd – jaja, je moet er hier wel degelijk een diploma voor op zak hebben, ook als au pair- en ze hebben een ‘police check’ ondergaan.  Er wordt hier niet gezeverd als het over kinderen gaat. Dat is dus een serieuze domper wat mezelve betreft, maar ik geef de moed nog niet op en we zoeken verder naar een kinderopvangoplossing.

Om in dezelfde sfeer te blijven, ik ben deze week voor de tweede keer naar mijn ‘mother group’ geweest.  Dat is een bijeenkomst van allemaal nieuwe moeders, georganiseerd door het plaatselijke Kind en Gezin, Mother and Childcare.  We zijn met z’n tienen ongeveer, allemaal met de baby mee.  Louke is de oudste, want ik heb mijn eigenlijke moedergroep gemist.  Ze beginnen ermee als de baby 8 weken oud is, maar dan waren we hier nog maar net, en hadden we nog nooit van een mother group gehoord bij wijze van spreken.  Ik zit dus met madammen met boelekes van 8 a 9 weken, Lou lijkt wel een reus.  En iedereen jaloers omdat ze al doorslaapt en zo braafkes is.  Je zou het moeten zien: 10 babies: er is er altijd wel een aan het wenen…
En dan praten wij over onze bevalling, en over borstvoeding geven (ik val dus compleet uit de boot met mijn fleskes, is hier absoluut not done, maar kom, gezien mijn situatie konden ze het toch wel een beetje begrijpen 🙂 en hoeveel uur ze doorslapen….  Not my cup of tea really, maar alla, ik kom zo toch eens onder het volk en er zitten wel een paar toffe madammen bij die ook nog over iets anders kunnen babbelen.    

27 – 28 oktober: ons eerste echt vrije weekend: geen dringende dingen meer te doen.  Dus: ‘wat gaan we doen?’.  We moesten echt lachen: wat een gek gevoel, dit is de eerste keer in minstens twee jaar dat we gewoon NIETS te doen hadden.  Zalig. 
En dus zijn we voor de eerste keer echt op uitstap geweest: naar de ‘Puffing Billy’ (zie http://www.puffingbilly.com.au/)  een in dit halfrond wereldberoemd stoomtreintje dat door regenwoud rijdt.  Volgens Tom zijn collega’s ongelofelijk de moeite!  Wij daar dus naartoe, eerst een uurke met de gewone trein, om dan op Puffing billy te kunnen inschepen.   Hopend dat ons Louke niet te veel zou wenen… Op de gewone trein viel dat goed mee, keek de hele tijd reuzeverwonderd rond, met haar grote oogjes helemaal opengesperd.  

De Puffing Billy daarentegen: dat was net iets andere koek…  Om te beginnen maakte dat spel behoorlijk veel lawaai, maar vooral de ‘toet toet’, het typische stoomtreingeluid (heeft dat een naam??) vond ze maar niks.  Ze hing in de babybjorn, beetje te soezen, maar elke keer als dat spel ging, schrok zich zich dood: haar armkes én beentjes vlogen elke keer tien centimeter in de lucht.  En wenen van ‘t verschieten… En eens ze aan het wenen was, was er maar weinig troosten aan, zeker omdat die trein regelmatig toeterde… 
Enfin, na een kwartiertje is ze toch wat gekalmeerd om dan uiteindelijk in slaap te vallen.  Pfff, wij opgelucht, en de hele wagon met ons mee, denk ik. 
En dan was ook voor ons het ritje best plezant.  Nu, echt de moeite vonden we die puffing billy eigenlijk niet, het is echt een kinderattractie.  Maar goed, als eerste uitstap is dat wel ok.  ‘t was leuk om eens buiten de stad te zijn, en dat regenwoud was toch wel al impressionant, vooral het geluid van de miljoenen krekels was ongelofelijk.  Die overstemden het treintje met gemak.

Voor andere mama’s die dit lezen : Louke heeft vorige week ook haar vaccinaties gekregen, en ik vraag me af ze er in België ook zoveel krijgen, de eerste keer: rotavirus oraal, dan een injectie met polio, difterie, pertussis en tetanus, en dan een injectie met pneumokkokken en dan nog een met hepatitis B.  Da’s de moeite he!!  Maar ze was geweldig: brullen bij de injecties, maar eens ik haar deftig kon vastpakken ging het al beter.  Nog wat snikken en heeeeel zielig kijken en dan ging het beter.  Ikke glimmen van trots.  Ze heeft er nadien ook helemaal geen last van gehad.  Gelukkig maar, want we zijn op lang weekend geweest!!!