Na lang aandringen, en een telefoontje van Lindeke naar Arinso, krijgen we uiteindelijk 2 weken betaald, en worden de ticketten geboekt. Klein maar saillant detail, zou ik zo zeggen. De soap had lang genoeg geduurd, uiteindelijk zijn twee weken voor vertrek behoorlijk minimaal qua timing om definitief de ticketten vast te leggen, zeker met ons Louke, die toch echt wel een hangmatje moet hebben, en babyvoeding. En een dak boven haar hoofd, eens we ginds zijn. Maar goed, het is geregeld. Ik heb vandaag nog eens naar Qantas gebeld, en daar konden ze me bevestigen dat de bassinet (het hangmatje) gereserveerd is. Een pak van mijn hart, want 22u met Lou op de schoot, lijkt me niet echt een aanrader.Met Marjan en Stephan verloopt de communicatie gelukkig een stukske vlotter!! We hebben echt chance, maar zij ook natuurlijk 
Het doet toch wat pijn om ons huizeke achter te laten, en dan is het leuk om te weten dat het in goede handen is. Weer en zorg minder een een streepke achter de af te werken items meer.
Wat blijft nu eigenlijk nog over? Niet veel meer: alles inpakken, en dan dit weekend de echte verhuis, en zondag en maandag het huis helemaal kuisen.
Mijn week bestond naast het regelen van domicilie, bestellen van AU dollars, mutualiteit, hospitalisatieverzekering en andere paperasserij, al helemaal uit inpakken (terwijl Lou slaapt, want anders ben ik met haar bezig natuurlijk, alhoewel het kind wat meer aandacht zou kunnen gebruiken, ocharme. Maar dat maken we Down Under zeker goed.)
Het meeste is nu ingepakt: al mijn boeken in dozen (snif snif), cd’s idem dito, en die gaan naar Ti. De keuken is ook zo goed als rond, met de kleren ben ik nu bezig. Mannekes, echt moeilijk om te beslissen wat je meeneemt en wat niet, zeker omdat we nog in de lente toekomen, dan kan het nog vrij fris zijn. We moeten dus zowel wat winter- als zomerkleren meenemen. En dan de schoenen: welke meenemen, welke blijven hier? pffff.
En gisterenavond afscheid genomen van mama en papa. We wisten allemaal dat het eraan zat te komen, en hebben het zo lang mogelijk ontkend, maar het moment breekt toch aan…. We zijn de laatste keer in Dworp gaan eten. Een supergezellige keuvelavond, nog wat foto’s bekeken van toen ik een babietje was en vergeleken met Lou. (en ja, we zijn twee druppels water) De laatste raadgevingen en praktische afhandelingen. En dan elkaar eens goed vastpakken… En traantjes natuurlijk. Niet gemakkelijk.
Nu zijn ze intussen waarschijnlijk net geland, in San Francisco. Ik zal ze missen. Dat staat vast.
Morgen heeft Tom vakantie en zetten we alles op alles om heel het huis schonekes in dozen te hebben tegen de avond. Hopelijk lukt het. Lou hebben we net afgezet bij oma Linkebeek, dus een ongestoorde nacht, zodat we morgenvroeg fris kunnen beginnen. De laatste loodjes, jajajajaaa….
Linde