Voor de laatste bijdrage over de branden, was ik al aan deze epistel beginnen schrijven. Ik had echter nog de moed niet gehad om alle foto’s op te laden. Tommekes bijdragen zijn dan wel niet zo talrijk als de mijne, hij heeft toch maar mooi een update van dit blogprogamma gevonden waarin een hele hoop foto’s in 1 keer kunnen opgeladen worden. Waarvoor mijn eeuwige dank. En dus krijgen jullie – geheel vrijblijvend en eigenlijk voor de echte die- hard fans – een overzichtje van wat we vorig jaar tussen juli en december gedaan hebben. Beter laat dan nooit, nietwaar.
We zullen maar beginnen bij het begin zeker?
In augustus (2008 dus) zijn bompa en oma Kirsch voor de tweede keer op bezoek gekomen. Ze zijn een kleine maand bij ons geweest, en die is werkelijk voorbij gevlogen. We zijn er elk weekend op uit getrokken, bompa heeft super lekker gekookt, en ons Lou (en wij ook) genoten van alle extra aandacht.
Ik ga hier niet elk weekend uitgebreid beschrijven, de foto’s zullen wel genoeg vertellen!
4 Dagen aan de Gold Coast, Brisbane en Sunshine Coast
We zijn naar Brisbane gevlogen en hebben daar dan een auto gehuurd om mee rond te voyageren. Even paniek, want waren we toch wel niet vergeten dat kinderstoeltje te vragen zeker. Gelukkig zijn de Aussies altijd hun eigen goed georganiseerde zelve, en was er natuurlijk nog een extra zitje beschikbaar. Oef!
Onze eerste etappe waren de Glass Mountains . Een prachtige tocht, mooie bergen en adembenemende vergezichten. De volgende dag hebben we in Brisbane doorgebracht. Een mooie stad, maar niet spectaculair. Wel leuk met het grote openlucht stadszwembad naast de rivier, en aangezien wij zware fan zijn van bootjes, hebben we natuurlijk een boottochtje gemaakt op de Brisbane River. De volgende dag trokken we weer verder, en hebben we een mooie rit langs de kust gemaakt tot aan Surfer’s Paradise. Ondanks het feit dat iedereen ons had gewaarschuwd voor het immense Las Vegas gehalte, vielen wij toch steil achterover van het Las Vegas gehalte. Een mens houdt het niet voor mogelijk: uren en uren langs de kust rijden, door kleine en nog kleinere dorpjes met daartussen heel veel niets, tot daar in de verte een skyline opduikt waar die van NY bleek van wordt (een lichte overdrijving, maar goed, u snapt mijn punt). Surfer’s Paradise is op zich niets speciaals, maar je moet er echt geweest zijn om de abruptheid van de overgang van niets naar STAD meegemaakt te hebben. Echt spectaculair!
De laatste dag hebben we nog wat mooie kusttochten gedaan, en dan terug de vlieger op naar Melbourne.
3 Dagen Queenscliff en omgeving.
Queenscliff is intussen een favoriet van Toms en mezelf. Een klein dorpje, in de zomer overspoeld door toeristen, maar in de winter heel stil, wat mijmerend aan het topje van de baai, zich nestelend in zijn oude glorie. Een van de weinige plekken waar we wat geschiedenis kunnen voelen (buiten de grandeur van de goudsteden) en dat doet toch deugd.
We hebben er in het mooie Grand Vue Hotel geslapen, en de restaurants zijn er ook niet mis. Echt genieten dus: goed slapen, heel lekker eten, wandelen van de ene vuurtoren naar de andere (toch een stevige wandeling zo heen en terug), en de volgende dag de ferry naar Sorrento. Zoals gezegd ligt Queenscliff aan de ene kant van de baai; Sorrento ligt aan de andere kant. Een tocht van een drie kwartiertjes om in een andere wereld terecht te komen: beach, surf and leisure!
Vlak voor onze volgende lading bezoekers, hadden we een lang weekend van vier dagen waarvan we natuurlijk gebruik hebben gemaakt om er nog eens met onze camper op uit te trekken. We zijn naar Lake Mungo getrokken. In een woord PRACHTIG. Waarschijnlijk een van de mooiste dingen die we totnogtoe hier in Australie gezien hebben.
Het is een merencomplex van 17 meren, die duizenden jaren geleden opgedroogd zijn, en nu prachtige rotspartijen, zandhopen en landschappen vormen. De weg ernaartoe is een 4×4 weg, dus dat was ook nog eens plezant om over te hobbelen met onzen bak! Het is een ongelofelijk wijdse vlakte, met oneindig veel kleuren en schaduwen. En daarboven dan die heel snel wisselende luchten, echt indrukwekkend. Ik hoop dat de foto’s het wat kunnen weergeven.
Ook de weg ernaar toe was fantastisch. Eerst hebben we uuuuuurenlang langs graanvelden, graandorpen, graansilo’s, graan… gereden. Heel mooi: alles goudgeel met daarboven een staalblauwe hemel…
En een paar kilometer voor onze stopplaats hebben we een omwegje gemaakt naar de ‘Pink Lakes’: zoutmeren… Ook weer echt indrukwekkend.
‘s Avonds zijn we in een plaatselijke pub gaan eten, en hebben we onze piketten uitgeslagen op de ‘camping’ ernaast.
De weg terug hebben we onderbroken in een soort Bokrijk. En ‘t was nog de moeite ook, hoewel ons Lou daar ontdekt heeft dat ze bang is van paarden…We hebben er een heel tof machien gezien, een cinema avant la lettre.
Een soort draaimolen, maar dan met allemaal kijkgaatjes. En in die kijkgaatjes zijn er dan fotootjes van steden…De foto van de eerste stad herkent iedereen onmiddellijk, maar de tweede foto, wie kent dat… (foto erna geeft de oplossing, maar dus niet zeuren he)
En dan was het tijd voor onze volgende reeks bezoekers. De eersten waren Tine en Michiel. Zoals verwacht en gevreesd, zijn ‘t weer zware dagen geweest… 🙂
Met hen zijn we het eerste weekend noordoostwaards getrokken, naar Lakes Entrance. Ons gebruikelijke huisje gehuurd (een andere favoriet: vlak aan het meer, groot terras met bbq en overal kangoeroes, papegaaien en andere beesten – zie foto: een niet zo makkelijk te ziene Echidna oftewel een soort miereneter : http://en.wikipedia.org/wiki/Echidna – graaf beest!)
We waren nu wel nogal laat beginnen inpakken waardoor we pas om 9.30 vrijdagavond konden vertrekken, maar kom niet getreurd, met wat geluk zijn we rond 12.30 ter plaatse. Ons Lou zag het even anders. Na al de hele dag behoorlijk uit haar hum geweest te zijn, geeft ze na 10 minuten rijden een recordhoeveelheid onverteerd voedsel over… wij dus terug naar huis, babystoel zo goed en zo kwaad mogelijk uitgewassen (stinken!!!!!), overtrekske eruit en handdoek erin, kind gewassen en weer aangekleed, om uiteindelijk om 10.15 echt te vertrekken met nog minstens drie uur voor de boeg. Twee en een half uur verder merken we dat we noch het adres, noch een wegbeschrijving meehebben. Niet getreurd, Tom en ik zijn er nog niet zo lang geleden geweest, we zullen de weg wel herkennen. Nog een half uur later merkt iemand voorzichtig op dat we nu toch al lang op dat donkere wegske rijden, en dat we nu ook al langer dan drie uur onderweg zijn… Tom is echter zeker van zijn stuk (ikke intussen natuurlijk al lang niet meer) en Michiel rijdt verder. Na nog een half uur op hetzelfde weg en tevergeefs uitkijken naar het verhoopte zijwegje rechts, is de moraal gezakt. Geen kat te bespeuren, donker zover je kijken kan, geen bereik met de gsm, en het is nu al voorbij 1u. En plots springt een kangoeroe op de weg! We schrikken ons een bult maar Michiel kan het beest gelukkig ontwijken. Pff, niets gebeurd, maar het scheelde toch niet veel. Iedereen is weer klaarwakker en vraagt zich binnensmonds af hoe dat gaat eindigen.
Wel, het eindigt goed: twee minuutjes na onze bijna voltreffer met het Australisch icoon zien we dat klein onnozel zijwegske waarvan niemand behalve Tom nog had verwacht dat we het die nacht zouden zien. Euforie!!! Vijf minuutjes later komen we bij ons huisje aan en nog 10 minuutjes later is de tweede fles wijn gekraakt…:)
En zo ging dat dan nog twee weken door…
Tine en Michiel waren nog maar net weg, of daar stonden Wim en Maria al voor de deur.
Zij zijn maar vier dagjes gebleven, want ze hadden er hun Australisch avontuur al opzitten, en kwamen bij ons wat uitwaaien. Vier gezellige dagen, lange babbels s’ avonds, lekker gegeten en vurige discussies. Gelukkig wisten we bij het afscheid dat het niet lang meer zou duren voor we elkaar weer gingen zien!!
En last but not least kregen we oma en opa Deheegher over de vloer.
Zij hadden er net vier weken Nieuw Zeeland opzitten, en kwamen nu nog twee weekjes bij ons logeren. Na vier weken eerder slecht weer in NZ hoopten ze in het zomerse Australie weer wat op temperatuur te komen. Dat was buiten de grilligheid van Melbourne gerekend…Van al onze bezoekers hebben mama en papa het aller aller allerslechtste weer gehad. Ik denk dat ze het allerslechtste weer van de voorbije 10 jaar hebben gehad. Ocharme.
Maar het was toch tof hoor!
Door het slechte weer konden we niet echt veel uitstapjes doen, maar we zijn toch op de Great Ocean Road geraakt, en we hebben koala’s gezien en het was zeer romanties!
En omdat we Queenscliff zo tof vinden, zijn we ook met hen naar ginder getrokken. Gelukkig was het – ondanks de stijve bries – toch nog zonnig en warm genoeg om even het zwembad in te duiken! Ook nu weer goed geslapen, heel lekker gegeten, Belgische pintjes gedronken en genoten! Oma heeft Loutje leren ‘Sante’ doen, en ondanks haar heilige schrik voor schommels, is opa erin geslaagd haar te doen schateren van plezier!
En dan zijn we met z’n allen op het vliegtuig richting Belgie gestapt… t was weer eens Kerst en Nieuw, ons eerste volledige jaar Australie zat er al op…
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.