‘t kan niet alle dagen feest zijn…

…en dat is soms toch wel een spijtige zaak.  

 Ik ben vorige week maandag op mijn nieuwe job begonnen.  Een uur en een kwartier treinen, mijn kantoor lijkt op mijn kantoor in Belgie – mijn ex-collegaatjes weten hoe laat het dan is – voor de niet ingewijden: een kot zonder ramen.  En het ergste is : ik heb twee bazinnen die niet met elkaar overeenkomen.  En ik zit ertussen…
Niet echt geweldig qua sfeer dus en daar komt bij dat mijn drie collega’s van eerder gevorderde leeftijd zijn en uitkijken naar hun pensioen.  De kers op de taart is dat vooral de jobinhoud door mijn twee oversten nogal heel erg anders wordt geinterpreteerd….

De ene waarmee ik na mijn sollicitatiegesprek ben gaan eten om wat meer over de inhoud van de job te weten te komen, had me de job voorgesteld als enerzijds het hele gedoe rond accreditatie van reeds gevolgde vakken, visatoestanden etc (het eerder saaie luik) en anderzijds het uitbouwen van de internationale uitwisselingsmogelijkheden voor studenten aan de Victoria University.  Het toffe gedeelte dus : samenwerkingen met universiteiten over de hele wereld uitbouwen.  
De andere bazin heeft echter volk te kort in haar administratieve cel, en wil mij dus vooral daar inschakelen…
Vorige week vrijdag al een eerste stevige woordenwisseling met de laatste gehad, met als resultaat dat ik naar de vice decaan ben gestapt om te zeggen dat ik dat zo niet zie zitten.

Lindeke depressief tijdens het weekend.

 Week 2: mijn confrontatie heeft blijkbaar zoden aan de dijk gebracht, want plots word ik aan iedereen die iets met internationaal te maken heeft, voorgesteld en ligt de prioriteit niet meer bij het administratieve.  “Dat was maar om het te reilen en zeilen binnen de faculteit te leren”
Ik hoop het maar…

Maar ik heb er goeie hoop op.  Mijn collega’s vallen al bij al wel mee en hebben een goed gevoel voor humor, en morgen zit ik samen met het hoofd van de School of Education om uit te vlooien hoe we met een universiteit in Reims zouden kunnen samenwerken.  “You do speak French, don’t you?” Awel ja, toevallig wel een beetje, komende uit ons verdeelde Belgiekske…

Om maar te zeggen dat het hier ook niet altijd rozengeur en maneschijn is…