In vogelvlucht

Aan de trouwe lezers, sorry sorry voor deze zeer lange periode van stilzwijgen… het is er gewoonweg niet van gekomen.  En daar is één grote reden voor: we hebben veeeeeel bezoek gehad!!! Niet dat we dat erg vinden, laat dat duidelijk wezen.

Een korte opsomming van de voorbije twee maanden:

Onze eerste gasten waren Matti en Inge.  Zij zijn ongeveer heel de maand februari hier geweest, en ondanks het wat mindere weer (historisch slechte maand februari, daar is elke Australiër het over eens, we zullen nog eens een schemaatje incorporeren als bewijs) denken we dat ze zich toch geamuseerd hebben…:)
Ze hebben de Great Ocean Road gedaan, vijf dagen Sydney, een paar dagen de bergen in, en tussendoor hebben we rondgedarteld in Melbourne en omgeving, cafeetjes gedaan, we zijn verwend geweest door kok Matti…

…  en we zijn twee zondagen gaan surfen.  Ik heb ook een voorzichtige poging gewaagd om er snel achter te komen dat het toch allesbehalve een ideale sport is voor dat zwak rugske van mij.  Dus maar een bodyboardje gekocht en gelijk de kadeekes in de branding geboard.  Ge hoort mij niet klagen hoor, dat bodyboarden is tof genoeg!

Terwijl zij in Sydney waren, zijn wij er ook een weekendje op uitgetrokken; de maidentrip met onze troopie! De eerste bestemming was de Murray River, het meest noordelijke puntje van Victoria, op de grens met New South Wales.  De weg ernaar toe was heel  mooi, met andere landschappen dan we totnutoe gezien hadden.  Droger, roder, heuvelachtiger…

De Murray River zelf is ook speciaal: ze wordt hier de Mississippi van Australië genoemd, en de foto’s zullen wel laten zien waarom.  De radarboten die erop varen zijn echte oude boten, helemaal gerestaureerd en weer klaar voor de vaart.  We hadden wel wat medelijden met die machinist, het was sowieso al ver in de dertig graden, en dan stond die sukkelaar daar hout in de ovens te smijten om de stoommachine aan de praat te krijgen en houden…
Ondanks het hoge toeristisch gehalte was het toch speciaal en de moeite.  Met een klein beetje inlevingsvermogen echt even back in time.  Een hondervijftig jaar oude, nog volledig intakte kade van drie verdiepingen: indrukwekkend!  En dan al die mooi gerestaureerde boten…
De Murray zelf is vrij breed, en ligt in een woud van rode gombomen.  Die zijn op zich al de moeite om eens van dichtbij te bekijken.  En zo hebben we ons jeepke eens getest natuurlijk… 🙂

Matti en Inge waren twee dagen weg, of daar stonden onze twee volgende gasten: Tine en Koen
Hier heb ik echt ongelofelijk naar uitgekeken: het bezoek van mijn zusje.  En ik heb van elke minuut genoten.  We zijn er het eerste weekend weer op uitgetrokken met onze jeep, en gekampeerd langs de Great Ocean Road.  Hoewel het voor ons nu de derde keer was, was het toch nog altijd mooi.  Tom en ik hebben de GOR in de lente gedaan, en dan met Nicole en Eric in het begin van de zomer.  Toen was alles supergroen.  Nu dus niet meer: de Big Drought heeft zijn naam weer alle eer aangedaan: alle rivieren, kreken, kanaaltjes… staan droog, de aarde is gebarsten, alles ziet geel of bruin.  Wel mooi, maar ook pijnlijk om te zien.  Arme boeren… daarover later meer.
Wij dus voor de tweede keer echt gekampeerd met onze jeep.  ‘t Ging al wat beter, we hebben geen half uur meer gesukkeld om de luifel op te stellen, het eten en materiaal was net iets logischer in de kastjes geordend…
‘t Was kamperen gelijk de echte: ‘s nachts berekoud (vooral omdat Tom en ik onze dons vergeten waren en dus onder een inderhaast gekochte sprei moesten tukken) maar een prachtige ochtend: zonneke dat schijnt,  koffie pruttelt op het vuur, eitjes bakken, genieten van het ochtendgloren, afwaske doen in de grote campingbakken, douchen tussen de wormkes en motten…. het echte outdoorleven 🙂

Onderweg ook enkele ‘controlled burnings’ gezien.  Dat is een techniek die hier veel gebruik wordt in de National Parks.  Enerzijds om bosbranden te voorkomen of huizen die dichtbij bossen staan middels een platgebrande corridor te beschermen, maar anderzijds ook om regenwoud en zeldzame vegetatie opnieuw te laten floreren.  Ik weet er ook het fijne niet meer van, maar wat ik me herinner van de borden met uitleg in de National Parks zijn er blijkbaar ecosystemen die van vuur afhankelijk zijn.  En om die een kans te geven worden er dus regelmatig hele stukken natuur in de as gelegd.  Hieronder een paar foto’s, die voor alle duidelijkheid allemaal in het midden van de dag zijn genomen.

Al dat rondvoyageren zorgt voor een gezonde eetlust, en ons Louke kon haar ogen weer niet genoeg de kost geven.  We denken dat haar vogelfascinatie is hier ontstaan…  Bovendien hebben we op deze trip voor de eerste keer koala’s gezien en ons eigen kleine -ondanks alle voorzorgen toch wat verbrande – koalaatje was er op het einde toch wel heeeeel moe van geworden…

Een week die veel te snel voorbij was en de eerste keer dat ik me bij het afscheid niet heb kunnen inhouden… ik heb tranen met tuiten geweend en zou zo terug mee naar Belgenland gekomen zijn.  Van een moeilijk afscheid gesproken…maar ja, zusjes zijn toch speciaal he. 

Wat een Ode aan Tine hier zeg 🙂