Belgique

Na veel wikken en wegen, hebben we er toch de voorkeur aan gegeven om Kerst in het koude België te vieren en niet met een BBQ op een of ander Australisch strand. We hadden hier verschillende redenen voor:

– De oma’s en de opa’s zagen ons graag komen

– Ik kan in België gaan werken en we moeten dus niet al te veel van mijn kostbare 20 dagen vakantie opofferen aan deze vakantie

– We hebben  na lang aarzelen toch maar besloten ons huis te huur te stellen voor de periode dat we weg zijn. Een  tweetal weken voor ons vertrek hebben we een advertentie geplaatst, en er kwam eigenlijk heel snel reactie op van een koppel uit de UK, die onder andere voor een huwelijk in Melbourne moesten zijn. Na veel gefoefel en gedoe over de huurwaarborg, (het uurverschil maakt intercontinentale regelingen er niet makkelijker op, en het was nogal kort op de bal) de sleutel en de huur zelf hebben we maar besloten onze ‘huurders’  blindelings te vertrouwen in de hoop dat ze de waarborg en huur zouden betalen en ons huis in een ietwat deftige staat zouden achterlaten.
In België zouden we zo een regeling eigenlijk niet eens overwegen, maar hier in OZ is dat allemaal ‘no worries’. Of dat nu echt aan het land ligt of eerder aan onze instelling hier, laten we in het midden. Miijn collega’s hier verklaarden ons alvast voor zot dat we zoiets deden.  Maar, het moet gezegd, wat vertrouwen hebben in  mensen kan nooit kwaad, want, eind goed al goed!!!

 – De meeste van onze prille aussievrienden zijn er toch niet tijdens de Kerstperiode, dus reden te meer om het thuisfront te bezoeken.

Zo zijn we dus de 23e december uit Melbourne vertrokken  om de 24e in de voormiddag in Zaventem aan te komen. Deze keer hebben we wel de moeite genomen om wat foto’s te nemen van onze kleine spruit. We hebben in België namelijk regelmatig dezelfde vragen voorgeschoteld gekregen en de meest gestelde vraag die we al te horen kregen was :

 1. Hoe heeft Lou zich tijdens de vlucht gedragen?

Wel, goed. Tijdens de allereerst vlucht (van België naar Australië dus) heeft ze eigenlijk zo goed als de hele tijd geslapen. Af en toe is ze wakker geworden voor een flesje en een nieuw pamperke, maar voor de rest … echt voorbeeldig.   Onze heenreis nu was ook nog heel goed te doen, maar Lou sliep toch al beduidend minder dan de eerste keer.  En op de terugreis was het nog wat minder… Het cliché ‘hoe ouder ze zijn, hoe moeilijker het wordt’ heeft dus bij deze zijn deugdelijkheid bewezen.   Dat belooft voor onze volgende oversteek…:)

Tot hun 2 jaar krijgen de kindjes in het vliegtuig geen zitplaats, maar er is wel een ‘bassinet’ voorzien (op aanvraag natuurlijk). In de meeste vliegtuigen heb je om de x aantal rijen zetels een soort tussenschot. Wel, aan dit tussenschot hangen de zogenaamde bassinets en in dit bassinet vestopt ons Louke zich.  Het is een soort hangmatje dat je naar beneden klikt, met dekentjes en al!

Aangezien de bassinetjes per twee naast mekaar hangen, zitten we altijd naast een ander koppel met baby. Wel gezellig want je raakt direct aan de klap, en voor Lou een kans om wat vriendjes te maken.
 

Na een tussenstop in Singapore  

 komen we wat vermoeid, maar opgelucht rond 10 uur ‘s morgens aan in Zaventem. Het eerste wat we doen is ons lief dochtertje aan de opa overhandigen en zelf genieten van een koude Stella van 33cl voor 2 Euro! (hier in OZ betaal je al snel 5 Euro voor dit ‘luxe’biertje)

 Een paar uurtjes later zitten we al gezellig onder de kerstboom bij oma en opa Dworp, met meter Tine en nonkel Koen.
 De eerste vraag die zij stellen (we zullen ze nog 353 keer horen) is:

2. En … hoe is het daar?

Warmer dan in België, dat in ieder geval. Voor rest wonen we echt graag in ons huisje en zijn we eigenlijk heel content in Melbourne. We huren relatief duur, maar we liggen dan ook op 5 minuten tram van het centrum, op wandelafstand van het strand en vooral op nog geen 500 meter van mijn werk. Dat is toch een ongelooflijk voordeel om op letterlijk 2 minuten op uw werk te staan, zeker vergeleken bij de 3 uur auto- en fileleed die ik in België dagelijks onderging.  We beginnen ook wat vriendjes te maken, dus we zijn niet meer constant op mekaars gezicht aan het kijken!

3. Alé tof! En hoe lang gaan jullie nu blijven?

Geen idee. Waarschijnlijk een jaartje of drie, maar eigenlijk weten we het gewoon niet. We hebben ook nog maar 3 maanden in Australië gewoond en we hebben nog een heel sterk vakantiegevoel, niet echt een woongevoel. Volgens mijn buur/collega-ouder in het vliegtuig is dat nu juist het toffe aan in Australië wonen, dat vakantiegevoel blijft gewoon. Zij woont al 2 jaar in Melbourne en bij haar is dat relaxe vakantiegevoel ook nog niet weggeëbd. Momenteel houden we het dus bij ‘we zien wel!’
 

4. En hoe is het met Linde, vindt ze haar draai een beetje?

Lindeke heeft het in het begin soms wel wat moeilijk gehad. Vooral toen ik begon te werken en ze alleen thuis zat was het soms een beetje eenzaam. Maar ze is een sterke madam en ondertussen heeft ze haar draai wel gevonden met de mothersgroup,  zwemmen, koffiekes gaan drinken, wandelingen maken en vooral voor Lou zorgen he!

5. Mothersgourp ? Haha wat is dat he?

Awel, het moet gezegd, dat land is hier in vergelijking met België familievriendelijk dat het geen naam heeft. Overal, en dan ook overal zijt ge welkom met uw koets en bijhorende baby (of was het nu omgekeerd want we krijgen nogal wat commentaar op onze hippe Stokke koets).

 Toen oma en opa Linkebeek op bezoek waren wou Linde reserveren in een restaurant om de laatste avond te vieren. Ze maakte dus een reservatie voor 4 personenen in een beter restaurant, met de uitdrukkelijke vraag of het OK was om met een baby’tje te komen.   De reactie van de reservatiemevrouw was vol onbegrip: ‘Waarom vraagt je nu zoiets … tuurlijk lukt dat met een baby’tje!’

In het kader van die kindvriendelijkheid zijn er hier in Australië dus ook de ‘mothergroups’. Alle nieuwe mama’s uit de zelfde buurt worden uitgenodigd door het lokale ‘Kind en Gezin’ om samen koffie te slurpen, baby’s te vergelijken en to share their birth stories! En zo komen die madammen dus wekelijks samen en had Linde meeteen een instap voor de eerste vriendinnekes.   Een ideetje voor ons Kind en Gezin???!!
Verder zijn er werkelijk overal speeltuinen om U tegen te zeggen, is het mogelijk om met de baby naar de cinema te gaan (een speciale scéance natuurlijk, maar toch), op de tram is er ALTIJD iemand die zijn plek afstaat of meehelpt om de koets op – of af te laden; ALLE trottoirs hebben een verzakking zodat je makkelijk met de koets op- en afrijdt; er is ook gewoonweg overal een loopbrug/hellend vlak om gebouwen binnen te raken.  Niet alleen voor koetsen natuurlijk, vooral voor de gehandicapte medemens, maar kom; in de bib worden baby-voorleessessies gehouden, en zo kunnen we echt nog even doorgaan…

6. En uw werk en collega’s, Tom, valt dat wat mee?

Hier volgt voor eens en altijd de juiste en volledige versie van mijn tewerkstellingsverhaal. Kan wat saai overkomen, maar ik hou er aan dat er mij vanaf heden nooit of te nimmer nog gevraagd wordt wat voor werk ik daar nu juist doe.

Ik werk dus voor Arinso, een Belgisch consultancy bedrijf, gespecialiseerd in SAP HR consultancy. Dit wil zeggen dat zij voor hun klanten een ingewikkeld computersysteem opzetten, SAP genoemd, dat alle Human Resource gerelateerd taken uitvoert.  Mijn taak als consultant bestaat er nu uit het technische gedeelte van die grote computersystemen tot een goed einde te leiden.   Nu heb ik in België de laatste drie jaar als consultant voor en bij Pioneer gewerkt.  Voila … dat is de uitgangssituatie.

Aangezien Arinso wereldwijd vertegenwoordigd is, had ik al enkele jaren gevraagd om naar het buitenland te gaan met Arinso. Na veel vijven en zessen werd er in april 2007  besloten dat ik vanaf september 2007 naar Arinso Australië zou getransfereerd worden. Aangezien Arinso Australë enkel en alleen HR consultancy doet, hebben zij eigenlijk niet echt nood aan een technisch consultant. Daarom hebben we besloten dat ik vanuit Australië half time voor Pioneer België zou blijven werken zodanig dat mijn kosten gedekt zouden zijn. De andere helft van mijn tijd zou ik mij inwerken bij Arinso Australië als HR consultant.   En zo komt het dus dat wij hier aan de andere kant van de wereld zitten.

7. En Linde, gaat die ook werken?

Linde mag hier in theorie op mijn visum werken. Initieel was dat ook de bedoeling, maar we waren eigenlijk wat vergeten dat ons Louke nog niet onmiddelijk van plan is naar school te gaan… Crèche is dus de oplossing, maar … Ten eerste heb je hier wachtlijsten van 1 a 2 jaar voor creches en ten tweede kost de crèche hier 100$/dag. “Amai”, denkt iedereen dan, “Zo veel!”. Ja ja, maar weet ge wel hoeveel nen dollar is? “Ah .. euh .. tiens .. awel ja .. hoeveel is nen dollar?”. Nen Australische dollar is 0,6 Euro. Dus de slimmeriken onder jullie hebben nu al berekend dat dat 60 Euro per dag, of 1200 Euro per maand aan crèche is!  Niet aftrekbaar van de belastingen, voor alle duidelijkheid! 
Aangezien Linde haar zwangerschapsverlof nog tot eind februari loopt, gaat ze zeker niet eerder werken. Daarna is ze wel van plan om wat uit te kijken naar een job, dus voor het geld moeten we het zeker niet doen en aangezien het haar intussen best bevalt om thuis te zijn, zal het toch een leuke job moeten worden 🙂 

8. Hebben jullie al wat vrienden?

Dat begint wel wat los te lopen.   We kennen een aantal Belgen, en daarnaast worden we ook steeds closer met onze Franse buren. Linde heeft via haar moedergroep Vicky leren kennen, die ons geregeld uitnodigt voor etentjes, bbq, verjaardagsfeest van haar man etc.   Dat loopt dus wel los, maar de eerlijkheid gebiedt ons toch te zeggen dat we genoten hebben van onze “echte” vriendjes en familie tijdens onze 3 weken België. 

9. En vervoer, hebben jullie al een auto?

Aangezien ongeveer 80% van mijn eerste lonen hier in Australië naar Ikea gegaan is, (bij wijze van spreken) hebben we voorlopig nog geen auto gekocht. We doen dan ook alles met het openbaar vervoer, eigenlijk wat tegen de mentaliteit hier in.  Mensen nemen hier veel veel gemakkelijker een taxi dan in België.  En terecht want het kost hier ook een heel stuk minder dan bij ons. Wij moeten in België al een goed stuk in onze voeten hebben eer we in een taxi springen.

Resultaat is dat we soms met 5 stoelen en 3 lampen van de tram op de bus sukkelen om van Ikea naar ons huisje te geraken. In ieder geval altijd een avontuur dat eindigt met : “Volgende keer pakken we een taxi!”

En onze Ikea living :

10. Vragen in de comments op de blog zijn welkom!

Dus als er nog vragen zijn .. klikken maar!