Onze eerste bezoekers

Intussen is Nieuw- Zeeland getroffen door een serieuze aardbeving, en hier is het al twee dagen volop aan het stormen.  De regen valt met bakken uit de lucht, de bomen zwieren en zwiepen, overstromingen alom, het dondert zoals het enkel in de tropen kan donderen en de boeren zijn blij dat er nog eens wat water valt! 

Ons dochterke ligt zalig in haar bedje te pitten, (met het raam toe, want anders komen de spinnen binnen)  ik heb dus nog eens tijd om me aan de blog te wijden.   Dat van die spinnen, dat is niet gezeverd: alle andere ramen staan open om de frisse lucht door het huis te laten spelen, behalve die van ons Louke.  U wilt weten waarom?  De alom bekende en beruchte REDBACK spider.  Meer info: http://www.amonline.net.au/factSheets/redback.htm

Kort samengevat: ‘t is het nichtje van de zwarte weduwe, ze wonen in geurbaniseerde gebieden, en de beet van een vrouwelijke redback is zeer giftig.  Een volwasssene wordt er serieus ziek van en sommigen zijn eraan gestorven, voor kindjes is het natuurlijk nog veel erger.  Er is een antigif, maar bon, als een kind gebeten is, moet je er toch behoorlijk snel bijzijn.   En die rotbeesten komen boven als het regent, en ondanks het feit dat iedereen ons gerustgesteld heeft ‘ohh, die komen niet zoveel voor’, ‘enkel als je in de tuin werkt moet je opletten ‘ etc, hebben wij er toch maar mooi eentje in de living gehad, net nadat ik in het tuintje dat op de living uitgeeft wat had gewerkt, met de deur van de living open natuurlijk.  

Na de schrik van ons leven gehad te hebben, zijn we nu toch extra voorzichtig, en gaat het raam van Lou enkel open als het mooi weer is, en ik controleer elke keer haar slaapzakje voor ik haar erin stop.  ‘t Is een avontuur, in Australië leven, ‘t is een avontuur !

Dit geheel terzijde.  Ik wilde namelijk nog wat over de laatste weken vertellen.  We hebben namelijk bezoek gehad: Eric en Nicole, Toms ouders hebben ons hier voor twee weken vervoegd.  22 november s’ avonds laat aangekomen, en tegen 1u s’nachts stonden ze voor de deur: grappig hoor: twee zo’n vertrouwde gezichten in een totaal andere context!  En het leek Sinterklaas wel: nog een propvolle valies voor zowel Tom als ik met kleren, schoenen, handdoeken… die we in België hadden moeten achterlaten, de Sint die al voor Lou was gekomen van oma en opa Dworp, peter Matti, meter Tine, nog cadeautjes voor Loukes geboorte van mensen die wat later waren (en wij dus al weg)… tof hoor!

Die avond toch nog een uurtje of twee bijgekletst, en zo werd het met 3.30 s’ nachts ongeveer de laatste avond die Tom en ik hier al gehad hebben 🙂 – nieuwe ouders, jaja, vooral zonder babysit van grootouders, maar daar kwam nu dus voor twee weken verandering in!   Eric en Nicole die hadden geen last van het late uur, want die waren natuurlijk volop aan het jetlaggen.

Het zijn twee supertoffe weken geworden, met een afwisseling aan uitstapjes, tochten naar Ikea (nu we een auto ter beschikking hadden konden we wat vaker gaan, nog altijd voor die verdomde zetel die maar niet binnenkwam), lekkere restaurantjes, mooie vergezichten, een tête a tête…

Een overzichtje:

‘Sinterklaasavond’

Eerste uitstap met z’n vijven: Bendigo

Na eerst de hele voormiddag rondgebeld te hebben naar autoverhuurders hier in de buurt,  op zoek naar een kinderstoeltje voor ons Louke, bleek dat de verhuurfirma op de luchthaven er nog eentje op reserve had.  OEF! En nog beter: de luchthaven ligt op de weg van de toerisische route die Nicole had uitgestippeld.  
Het één

 
Rupertwood, een prachtig landhuis in de wijngaarden – was al wat meer de moeite dan het andere

   (Tom, voor zijn bezoek aan de kapper)

en uiteindelijk kwamen we in Bendigo aan, een onverwacht mooie stad! 
De goudvondsten hier waren legendarisch: in 1851, toen ze hier net begonnen met goud opgraven, leverde één emmer modder 23 kilogram !!!!!  aan goud op!   Bendigo was dan ook een enorm rijke stad, en dat is aan de huizen te zien. 

Zelfs ons Louke moest zich aan de takken van de koets vasthouden, zoveel moois! 

Wilsons Promontory National Park

Zondag zijn we de kust ten oosten van Melbourne gaan verkennen: de kustlijn van Gippsland.   De weg ernaar toe is heel afwisselend, heuvelachtig, en de kustzichten zijn echt supermooi.   Het Wilsons Promontory National Park is een zeer geliefde plek van de Australiërs: in de zomer komen ze hier graag kamperen, vissen, zwemmen, surfen…  Er is echter niets dat op enig toerisme wijst, het park is zo goed als desolaat, en van de gebruikelijke cafeetjes, shops etc is hier niets terug te vinden.  Gelukkig maar. 

Het is hier prachtig, en Tokke en ik liggen helemaal plat van het lachen op Squeaky Beach.  Een prachtig strand met zand zo wit als sneeuw.  Maar het beste is: het maakt lawaai!  Als je over het zand loopt, ‘squeakt’ het echt.  We hebben er een filmpje van, en als het lukt om het te verkleinen, plaatsen we het op de blog. 

En in de week gingen Nicole, Eric, Lou en ik dan op vadrouille.  En Tommeke maar werken, ocharme!!!

We bezochten Ballarat

Volgens de boekskes dé stad van de goudkoorts, met onmetelijke rijkdom in de 19e eeuw, nu echter een wat zielloos provinciestadje, (alhoewel het één van de grootste steden van Victoria is) waar niet zoveel meer herinnert aan de grandeur van vroeger. 

Vrijdagochtend zijn we vertrokken voor het laatste stuk van de Great Ocean Road. 

Tom moest die dag nog werken, en is s’ avonds met de trein nagekomen.  We hebben het grootste stuk via de autosnelweg gedaan, om dan ter hoogte van de Twelve Apostels aan de kust te komen.   En wat bleek: Tom en ik hadden het beroemdste stuk van die apostels gemist!!!  We hadden ons inderdaad al afgevraagd waar die rotsen waren die op alle prentkaartjes staan, maar er eigenlijk niet echt verder bij stilgestaan.  We gingen ervan uit dat ‘Twelve Apostels’ een verzamelnaam was voor de kuststrook die bezaaid is met rotsen in de zee, maar we waren dus mis.   Het is net als de ‘London Bridge’ wel degelijk de naam van één bepaalde groep rotsen.  We zijn de eigenlijke Twelve Apostels dus gewoon rats voorbijgereden…  die sleutel van ‘t hotel en alle consternatie daarrond heeft er waarschijnlijk iets mee te maken… 🙂

Hieronder dus een paar fotookes van de Enige Echte Twelve Apostels en excuseert u ons voor de desinformatie.

… en veel rijden en mooie dingen zien, en Louke mee laten genieten!!  En vooral: haar beschermen tegen de zon.  Want dat is hier echt niet gelachen: efkes onbeschermd rondlopen, en je verbrandt supersnel.  Babietjes dus zeker…  En papa Tom is daar nogal fanatiek in.  Het minste straaltje zon, het minste streepje bloot velleke en hup, stoppen, doek goedleggen, koets draaien, trui erover trekken, mutske rechter zetten…

s’ Avonds heerlijke vis gegeten, nog even in Warnambool ( eensgezind ‘Warmenboel’ gedoopt) rondgelopen en dan zaterdag: naar het Tower Hill Game Reserve.  Voor de trouwe fans: die krater waar we de vorige keer te weinig tijd voor hadden…  (wordt vervolgd)