Great Ocean Road, deel 2

Voor alle duidelijkheid: eerst naar deel 1 hieronder gaan, anders is de chronologie helemaal zoek.  Mensen die niet op chronologie gesteld zijn, kunnen natuurlijk toch hier beginnen lezen 🙂

De tweede dag van ons verlengd weekend is het weer absoluut miserabel.  Regen, wind, koud.  We blijven dus maar gewoon thuis, luisteren naar het weerbericht… ‘t gaat toch niet waar zijn dat ons eerste lang weekend, waar we dus wel speciaal een auto voor gehuurd hebben, in het water valt he!! We maken er maar het beste van, en gaan eens uitgebreid gaan winkelen.  Een auto heeft toch wel voordelen, wat dat betreft: twee kratten water, een krat bier, en een hele grote hoop niet bederfbare spullen ingeladen.  Voila, da’s ook weer gebeurd.

En de derde dag : stralende zon.  Hip hoi!!  Wij vroeg opgestaan, de auto ingesprongen en weer wegop.
Het eerste deel langs de snelweg gedaan om sneller vooruit te komen.  We rijden op de Princess Highway, van Geelong tot Winchelsea,  en dan via een mooie weg langs Birregurra, Deans Marsh en het Great Otway National Park naar de kust.  Heel op het gemak.  Op de kaart lijken Winchelsea en Birregura redelijk groot, eens we er zijn blijken het echt minidorpjes te zijn – twee man en een paardenkop groot, en de tijd is er stille blijven staan…

De hele dag rijden we op het gemakske door, af en toe stoppen, Lou flesje geven, pamperke verversen.  Dat kind heeft al dikwijls met haar billen in de wind gelegen 🙂 maar zo lang het niet té koud is, moppert ze niet.  ‘t is dan ook mooi wat er buiten te zien valt…

 En dan, na de hele dag rondgetuft te hebben: de kers op de taart.  Na een heel stukje binnenland vanuit Apollo Bay tot Princetown, komen uiteindelijk terug aan de kust, en wel aan het beroemdste deel van de Great Ocean Road: het deel waar de ’12 Apostels’ in het water liggen.  We zijn nog net op tijd om de eerste apostel bij zonsondergang te kunnen bewonderen.  Voor Lou was het net etenstijd, dus dat kwam mooi uit.  Ondanks dat het er berekoud was door een stevige wind, was het echt genieten.  Flesje geven met zicht op een apostel, ‘t is eens iets anders 🙂

en dit was ons uitzicht:

Nadien naar het dichtstbijzijnde kuststadje gereden, Port Campbell, een hele lekkere Italiaan gevonden, buikske vol, goed glaasje rood, en dan slapen!

De volgende dag was meteen ook onze laatste, en we moesten een heel eind naar huis natuurlijk.  We bekijken nog een paar apostels, en na drie kwartier rijden merkt Tommeke dat hij de sleutel van onze hotelkamer nog in zijn zak heeft…. Een kleine echtelijke ruzie en anderhalf uur later staan we weer waar we gebleven waren: bij de laatste apostels.  De eerste foto toont de ‘London Bridge’.  Jammer genoeg is die in 2001 (als ik het me goed herinner) de eigenlijke brug ingestort.  Nu is er dus geen brug meer, en eigelijk ook geen ‘London Bridge’ meer, maar eerder een soort eilandje.  Maar bon, het blijft schoon he.  En dan een hele hoop Apostelkes bij elkaar

We zijn nog iets verder door gereden naar het Tower Hill Game Reserve.  Dit was werkelijk ongelofelijk mooi.  Het leek wel of we plots in een soort prehistorische wereld terechtkwamen.  Het reservaat ligt in een oude vulkaankrater.  Die is miljoenen jaren geleden uitgedoofd, en nu dus de biotoop voor heel wat uitzonderlijke en zeldzame planten en dieren.  Jammer genoeg hadden we te weinig tijd om het park uitgebreid te bezoeken.  Hier komen we zeker terug, om eens uitgebreid in te wandelen.  Nu rijden we er met de auto door, wat natuurlijk niet hetzelfde is, maar desalniettemin fantastisch.  Heel in de verte zien we kangoeroes springen, emu’s (familie van de struisvogel) lopen ons statig voorbij en het is een getjirp en gekwetter van jewelste.  Een paar fotootjes.

En dan was het tijd om huiswaarts te keren.  Na nog een paar pitstopkes voor Lou

rijden we een paar uur later langs de kust Melbourne binnen…